Teoria przywiązania i znaczenie pierwszego roku życia dziecka

Naukowcy starają się odpowiedzieć na różne pytania dotyczące tego, jak bardzo kluczowy jest początkowy okres rozwoju dziecka. Jak działa postawa rodziców wobec dziecka na przyszły rozwój jego osobowości? Czy nasze zachowania są w stanie wpłynąć na to, jakim człowiekiem będzie nasze dziecko? To jak wyglądać będą relacje naszego dziecka w przyszłości zależy od tego, jak traktujemy je od dnia urodzenia. To rodzice wykształcają w nim podstawowe zachowania. O wszystkim tym mówi tak zwana teoria przywiązania.

Czym jest teoria przywiązania?

To jak wygląda relacja rodziców ze swoim potomkiem, jest kluczem do tego jak dziecko wykształci swoje związki w przyszłości. Dziecko w pierwszych miesiącach życia jest całkowicie bezradne i bezbronne. Potrzebuje więc mieć poczucie, że jego opiekun jest zawsze blisko i nie grozi mu nic. Więc kiedy opiekun zaniedbuje stale dziecko, które domaga się uwagi, maluszek będzie wykształcać w sobie wówczas obronne zachowania- albo pasywne albo agresywne. Gdy bez uwagi pozostawiamy długo płaczące niemowlę, będzie ono miało kłopoty z wykształcaniem normalnych, zdrowych relacji z otoczeniem w przyszłości.

Główny opiekun

W pewnym momencie życia, dziecko będzie czuło, który rodzic spędza z nim więcej czasu i to właśnie z nim wykształci silną więź. Zwykle jest to matka, która jest w pobliżu i daje poczucie komfortu i bezpieczeństwa. Taka niezwykła relacja wykształca się u dziecka pomiędzy drugim a szóstym miesiącem życia. Zazwyczaj to więc jeden rodzic staje się tym głównym opiekunem, który jest dla dziecka najważniejszy i przy nim właśnie maluszek czuje się spokojny i w pełni swobodny, może więc bez przeszkód wtedy tworzyć swoje relacje z pozostałymi osobami z otoczenia. Kluczowym okresem jest więc pierwszy rok życia dziecka, to czas kiedy musimy dać dziecku pełnię swojej uwagi, miłości i troski.

Stabilność emocjonalna dziecka

Kiedy potrzeby dziecka były normalnie zaspokajane, wówczas we styku z nieznaną osobą będzie ono okazywało zainteresowanie – naturalna reakcja. Natomiast gdy maluch nie jest stabilny emocjonalnie, na widok nieznanej osoby zareaguje nieufnością, będzie mieć trudność z okazywaniem uczuć w każdej relacji w dorosłości. Brak uwagi i troski w najwcześniejszym okresie rozwoju dziecka, sprawia że w dziecku wykształca się niepewność, brak poczucia bezpieczeństwa. W efekcie w późniejszym życiu reagować będzie huśtawką emocjonalną, tam gdzie prawidłowo wychowywane dziecko wykaże się emocjonalną stabilnością.

Konsekwencja w zaspokajaniu potrzeb dziecka i poświęcanie mu uwagi są więc o wiele ważniejsze niż mogłoby się nam wydawać. Wytworzenie pozytywnej relacji emocjonalnej ze swoim dzieckiem zadecyduje o psychicznym rozwijaniu się dziecka we właściwy sposób przez całe jego przyszłe życie. Istotne jest więc rodzicielstwo bliskości, które daje maluszkowi poczucie emocjonalnego komfortu, swobody, bezpieczeństwa. Przytulanie, noszenie, wspólne spanie z dzieckiem w pierwszym roku życia pomaga wytwarzać właśnie taką zdrową relację z rodzicem, owocującą na całe dalsze życie dziecka. Ważne jest też zauważanie tego, jak maluch kreuje swoje relacje z otoczeniem, reagowanie na negatywne zachowania, uczenie prawidłowych reakcji w każdej sytuacji. To rodzic ma za zadanie nauczyć dziecko, jak prawidłowo odnosić się do otoczenia.